Ένας Απλός (;) Κότσυφας

Το έργο μού άρεσε. ‘Μαυροπούλι’, ήτοι ‘Blackbird’ – ‘κοτσύφι’ για τους ορνιθολόγους της παρέας -, στο Απλό, με Καταλειφό, Καλλιμάνη κι ένα κοριτσάκι Φαίδρα-is-her-name, σε σκηνοθεσία Β. Γεωργιάδου. Συγγραφέας ο κύριος David Harrower, αγνώστων -σε μένα – λοιπών στοιχείων, ο οποίος κάθησε κι έγραψε αυτό το κείμενο για την ερωτική σχέση ενός 12χρονου κοριτσιού κι ενός 40αρη μέσα από μια συνάντηση 15 χρόνια μετά. Και καλά έκανε.

Όλως τυχαίως, πήγα διαβασμένη μια και τρεις βδομάδες πριν είχα ολοκληρώσει τη Lolita του Nabokov (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, με είχε στείλει αδιάβαστη, μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα, μου έκανε κόμπο την καρδιά και γύρισε τ’άντερά μου σα σε κάδο πλυντηρίου κι όλα αυτά τόσο μα τόσο όμορφα, με κάτι αγγλικούλια σκέτη φιέστα πρωτοχρονιάτικων πυροτεχνημάτων, που μ’έκανε να θέλω να σκίσω το πτυχίο μου γιατί, από τότε που πήρα φόρα να ξεκινήσω το Ulysses του Joyce και σταμάτησα στη σελίδα 12, είχε να με κάνει μυθιστόρημα να διαβάζω με το λεξικό παραμάσχαλα). Και μού’ρθε γάντι, όχι μόνο για τη συνάφεια του θέματος αλλά και γιατί η παρουσίαση της σχέσης Ρέι-Πήτερ και Ούνα μού θύμισε αρκετά από τη φάση α΄ της σχέσης Humbert – Lolita: το κοριτσάκι-νυμφίδιο που ερωτεύεται το μεγαλύτερο, αν και η Lolita εξαρχής είναι χειριστική επειδή καταλαβαίνει την αδυναμία του καθηγητή ενώ η Ούνα τον πολιορκεί πιο ξεκάθαρα και ίσως πιο αθώα (θενξ Αντριου). Όλα αυτά, βέβαια, σε φλας μπακ, αφού ξεκινάμε με κατά μέτωπο επίθεση, η Ούνα εισβάλλει στον εργασιακό χώρο του πρώην Ρέι νυν Πήτερ, έχοντας ανακαλύψει τυχαία την πόλη όπου πλέον ζει και κρύβεται. Ριπές πολυβόλου εκατέρωθεν, με τις μισές φράσεις/κατηγορίες να καθρεφτίζουν ωμά όχι μόνο την ψυχική τους τρικυμία αλλά και τα ρημάδια της ζωής τους. Μ’άρεσε η ένταση του κειμένου, ο ρυθμός του έρεε φυσικός και δικαιολογημένος, απλώς δεν είχαν ζεσταθεί ακόμα οι ηθοποιοί και μάλλον είναι πολύ δύσκολο να πιάσεις τόσο μπιτάτο ρυθμό χωρίς κενά αν α) δεν είσαι αστέρι-ηθοποιός και β) δεν έχεις ζεσταθεί αρκούντως, και σ’αυτή την περίπτωση πότε να προλάβουν; Ο κ. Καταλειφός έχει τις δυνατότητες μα δεν τό’πιασε ακριβώς. Εντούτοις μου φάνηκε πιο κοντινός στα γούστα μου με το λιγότερο τεατράλε παίξιμο αυτής της παράστασης. Την κα. Καλλιμάνη τη χειροκροτώ δις, μου άρεσε πολύ, τελεία και παύλα. Άποψη μειωμένης αντίληψης, βέβαια, γιατί χάναμε επεισόδια όταν οι ηθοποιοί μάς είχαν γυρισμένη την πλάτη- τυχεροί όσοι δεν είχαν πλαϊνές θέσεις. Ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Είναι πολύ εύκολο να σκεπάζεις το στόμα και να αναφωνείς «αποτρόπαιο» σα γριά γεροντοκόρη, και ο κύριος συγγραφέας, καλή του ώρα, πιάνει πολύ λεπτές αποχρώσεις της σχέσης αυτής: το πάθος, το μίσος, που φαίνονται αυτονόητα, αλλά και την έλξη, την εξάρτηση, το γνοιάξιμο. Ακόμα, το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τη συμμετοχή του, το πώς επηρεάζεται στη μετέπειτα ζωή του, το πώς δικαιολογεί τον εαυτό του, το πώς αντιλαμβάνεται τον άλλο. Κι εμείς δεν είμαστε σίγουροι ότι βλέπουμε όλη την εικόνα, γιατί πετάγεται εμβόλιμη η υπονόμευση. Μετά τη μάχη, έρχεται η συμφιλίωση, η επιστροφή στην αθωότητα της προ 15ετίας εποχής (Μιχάλη/ Αντρέα, ρισπέκτ), κι εκεί που αποφορτιζόμαστε, μπαίνει το κοριτσάκι-καταλύτης που επαναφέρει την ανισορροπία, ο κύκλος ξαναξεκινά, και οι χαρακτήρες μοιάζουν σα ποντίκια στο κλουβί τους- πολύ ταιριαστό λοιπόν και το σκηνικό με το συρματόπλεγμα τριγύρω και τα διάσπαρτα σκουπίδια στο πάτωμα. Ωραίες οι καλοστημένες παραστάσεις αλλά γουστάρω τρελά όταν στηρίζονται σε ένα δυνατό έργο που σε κάνει να θέλεις να το συζητήσεις με τους φίλους και τον εαυτό σου. Το ‘Μαυροπούλι’ σε στριμώχνει να ασχοληθείς με θέματα που τά’χεις αφήσει στην αδράνεια και, προσωπικά, δεν περιμένω τίποτα λιγότερο από ένα έργο τέχνης.