Unputtdownable: είναι το βιβλίο που σε κάνει να σηκωθείς απ’το κρεβάτι μια άυπνη Τρίτη βράδυ στις τρισήμισι το πρωί και να μην μπορείς να σταματήσεις να το διαβάζεις παρότι έχεις εγερτήριο στις 6.40 για να πας στο σχολείο. Βλέπε, Middlesex του Jeffrey Eugenides (σελίδες: 529, χρόνος διαβάσματος: τέσσερις εργάσιμες μέρες).
Η υπόθεση είναι πολύ Πάσχα, με την εβραϊκή έννοια. Πέρασμα από ένα πολιτισμό σε έναν άλλο, από μια ήπειρο σε μιαν άλλη, από τη μια γενιά στην επόμενη, από το ένα φύλο στο άλλο- πώς οι αντιθέσεις συγκρούονται και συγχωνεύονται, από το προσωπικό στο πανανθρώπινο και τούμπαλιν με μπόλικο υπαρξιακό πασπάλισμα. Ξεκινάμε το 1922 σ’ένα χωριό έξω από το Μπούρσα (Προύσα) της Τουρκίας , με μια κοπελούδα, τη Δυσδαιμόνα, στο επίκεντρο, που μαζί με τον αδερφό πάνε στο Ισμίρ (Σμύρνη)- με – συνωστισμό – στο – λιμάνι, ταξιδεύουν τον ωκεανό, φτάνουν ΗΠΑ, καταλήγουν Ντιτρόιτ, και από αυτή την ελληνοαμερικανική φύτρα διατρέχουμε δύο γενιές και καταλήγουμε στην Κάλλι(όπη), που στην πορεία μάς προκύπτει νεαρός Καλ. Νεράκι κυλάει, οι εναλλαγές προσώπων και χρόνου δεν μπερδεύουν και ύστερα από τις πρώτες σελίδες, ο μάστορας Eugenides σε έχει ρουφήξει. Στο μυαλό μου, από σύγχρονους αμερικανούς έχω δύο τύπους συγγραφέα: τον DeLillo και τον Auster. Με τον De-Lillο νιώθω μια διαρκή πάλη, ένα στραμπούληγμα που ξεκινά από τη λέξη, διαπερνά τη δομή και φτάνει στην ιδέα. Εν ολίγοις, γράψιμο που χαίρομαι να με ταλαιπωρεί. Ο Auster από την άλλη, είναι κινηματογραφικός, η γλώσσα και ιστορία του βγαίνουν αβίαστα, σαν ανάσα. Δεν μπορεί, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει προσπάθεια για να του βγαίνει καλό, αλλά δεν του φαίνεται. Και παρότι δε μου προσφέρει κάποια καινούρια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου ή εξαιρετικές γλωσσικές συγκινήσεις, δεν μπορώ να αγνοήσω και να μην απολαύσω απενοχοποιημένα έναν καλό παραμυθά.
Το λοιπόν, σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο J.E., τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Διαβάστε τον για παρηγοριά.
Plateau 