#14

Junior Boys – Begone Dull Care

Ότι τους έκανε αγαπητούς (ή μισητούς, ή αδιάφορους, ή ότι άλλο) είναι παρών και στο φετινό τους τρίτο βήμα, τα μελαγχολικά φωνητικά, τα ψυχρά synthesizer είναι και πάλι στη θέση τους. Έχω την αίσθηση πως πρόκειται για τον πιο εσωστρεφή και φωτεινό δίσκο της καριέρας τους.

Boards Of Canada – Geogaddi (2002)

Η παιδική αφέλεια και ανεμελιά του «Music Has The Right To Children» έδωσε τη θέση της στην εφηβεία και την αμφιβολία που αυτή κομίζει, το κλίμα είναι ένα κλικ πιο σκοτεινό, οι παιδικές κραυγές λιγότερες, το αποτέλεσμα πάντως και πάλι υψηλού επιπέδου.

#16

Dan Deacon – Bromst

Πολυεπίπεδος, παιχνιδιάρης, μαέστρος και πληθωρικός ο Dan, κατάφερε να στήσει ένα ανεπανάληπτο πάρτυ που όμοιό του δεν ακούσαμε από κανέναν άλλον μέσα στη χρονιά και αυτό στην εποχή που όλοι μοιάζουν να αντιγράφουν όλους, είναι από μόνο του τεράστια επιτυχία.

Junior Boys – Last Exit (2004)

Ήταν η πρώτη γνωριμία μαζί τους, η πρώτη φορά που ένας φαινομενικά ρετρό ήχος θα κοιτάξει με τόση σαφήνεια προς το μέλλον, δείχνοντας το δρόμο που θα έπρεπε κάθε New Order αυτού του κόσμου να ακολουθήσουν, ώστε να μη γίνονται βαρετοί.