It’s party time, girls!

Όταν ο sterna hirundo ξεκίνησε να συζητάει την ιδέα για ένα blog, δε φανταζόταν ότι ψήνοντάς με να γράψω κάνα post πού και πού τα αποτελέσματα θα ήταν αυτά που βλέπετε. Μήπως εγώ φανταζόμουν ξαφνικά τέτοιο κόλλημα; Τώρα πια ξεχύνομαι ασυγκράτητη και το θέμα είναι το θέμα, γιατί το γράψιμο από μόνο του είναι εθιστικό, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ σε επόμενο post, κι όποιος αντέξει. Εκεί λοιπόν που χόρευα στο καθιστικό το Tim as a Brim των Faux Pas (κάτι αυστραλοί, προς post electro μεριά- sterna dear, πότε θα γράψεις καμία κουβέντα για τα παιδιά μπας και τους ακούσει και κανένας άλλος, που τ’αξίζουν κιόλας;), μια για να ζεσταθώ και λίγο για να ξερουχλιάσω, άναψε γλόμπος φωτεινός στην κεφαλή μου πάνω. Κι αν το American Hurrah ήταν ασυζητητί η πιο έντονη θεατρική παράσταση της χρονιάς που πέρασε, γιατί-μα γιατί δεν έχω πει κουβέντα για τη γροθιά – στο – στομάχι – και – τα – μάτια – να – ρολάρουν – σ’αστεράκια;;; Φασμπίντερ από το’να χέρι, Ζενέ από το άλλο, να με τραβολογούν φρενιασμένοι μέσα από το Barrio Chino της Βαρκελώνης με το ζακμπρέλιο Amsterdam να αχνοακούγεται στο πίσω πηγάδι του κεφαλιού μου, κι ύστερα να δυναμώνει, να δυναμώνει, να δυναμώνει και, λα βουαλά, προσγειώνομαι, πού αλλού;, στο Άμστερνταμ την ενδεκάτη βραδινή, 28/4/2006. Keizergracht στο προαύλιο της Westerkerk. Drag Queen Olympics, oh la la!

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣΚΑ, FALLIMENTO

Ceci n’est-ce pas une critique

7 άντρες κουστουμάτοι σε παράταξη, με βήμα συντονισμένο σε ρυθμό ηχηρό, κινήσεις και λόγια επαναληπτικά, τα πρόσωπα μάσκες. Θυμίζουν έντονα χορό αρχαίας τραγωδίας, καθώς παρουσιάζεται η ιστορία της Πατρινέλας, μιας πόρνης στην Πάτρα, σε ανύποπτη χρονική στιγμή, που σκοτώνει το παιδί του εραστή της γιατί την εγκαταλείπει. Η πόρνη κρεμιέται στο κελί της, οι καρναβαλιστές Πατρινοί διαπομπεύουν το ομοίωμά της, το ομοίωμά της μιλά, οι πέντε άντρες υποδύονται την Πατρινέλα ο ένας μετά τον άλλο, ο έκτος είναι ο αφηγητής, ο έβδομος το ομοίωμα.

ΜΟΝΤΑΛΜΠΑΝ, ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΚΜΗ

Θάλασσες του Νότου (9)
Ερέκ κι Ενίντ (8)
Ο σέντερ φορ θα δολοφονηθεί το σούρουπο (8,5)
Ο ελληνικός λαβύρινθος (7,5)
Ο μικρό αδερφός (8)
Χιλιετία I&II (6,5)

Κρίστι Χάισμιθ Ρέντελ Τάιμπο Έλροϊ Καμιλλιέρι Μονταλμπάν

Η Κρίστι ήταν η πύλη εισόδου στο αστυνομικό μυθιστόρημα και της χρεώνω ακόμα ότι μ’έμαθε να διαβάζω στ’αγγλικά. Ωστόσο ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν, bye-bye. Οι επόμενοι εξακολουθούν να μου ασκούν έλξη, από διαφορετικές πλευρές ο καθένας. Ο Μονταλμπάν, όμως, είναι επιστροφή στο σπίτι.

Ένας Απλός (;) Κότσυφας

Το έργο μού άρεσε. ‘Μαυροπούλι’, ήτοι ‘Blackbird’ – ‘κοτσύφι’ για τους ορνιθολόγους της παρέας -, στο Απλό, με Καταλειφό, Καλλιμάνη κι ένα κοριτσάκι Φαίδρα-is-her-name, σε σκηνοθεσία Β. Γεωργιάδου. Συγγραφέας ο κύριος David Harrower, αγνώστων -σε μένα – λοιπών στοιχείων, ο οποίος κάθησε κι έγραψε αυτό το κείμενο για την ερωτική σχέση ενός 12χρονου κοριτσιού κι ενός 40αρη μέσα από μια συνάντηση 15 χρόνια μετά. Και καλά έκανε.

Devendra Banhart Cripple Crow

Ο Devendra Banhart είναι άξιος συνεχιστής τραγουδοποιών όπως ο Nick Drake , o Tim Buckley ή ο πιο πρόσφατος Eliott Smith, ενώ δημιουργεί παράλληλα με τον επίσης καταπληκτικό Sufjan Stevens. Το τελευταίο άλμπουμ Cripple Crow, αν θέλαμε να το ορίσουμε-περιορίσουμε θα λέγαμε ότι κινείται μεταξύ ψυχεδέλιας, ψυχεδελικής φολκ & lo-fi. Ωστόσο ο ήχος που προκύπτει & η ψυχική, συναισθηματική διάθεση που προκαλεί, μαρτυρούν ένα πλούσιο χαρμάνι με πολλές απρόβλεπτες στιγμές.

ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

Τελευταία Παρασκευή πριν από το άνοιγμα των σχολείων, σαν παιδάκι κι εγώ ανηφορίζω για Αθήνα. Μια τελευταία τζούρα από χαζολόγημα και ο δρόμος με φέρνει στο Μουσείο Φρυσίρα. Βλέπω έκθεση Σκουλάκη, δεν το πολυσκέφτομαι, μπαίνω μέσα, ρωτώ «έχει και τίποτα άλλο» «όχι», «δεν πειράζει» λέω και πληρώνω. Κάτι είχε πάρει το μάτι μου στην εφημερίδα, μια φωτογραφία με τη γουωρχολική σούπα στολισμένη με βανγκοκικά χρυσάνθεμα, ίσως και κάτι ακόμα. Δε μ’είχε τραβήξει η ιδέα, η αλήθεια είναι, αλλά η έκθεση είναι αναδρομική και ξεκινά από το 1958 (νομίζω), άρα έχει κι άλλα το μαγαζί. Στο δεύτερο όροφο δεν έχει σούπες, αρχίζω να νιώθω πιο άνετα- ένα τοπίο στη Μονμάρτρη με ατμόσφαιρα και χρωματάκια που μ’αρέσουν, μια αυτοπροσωπογραφία ολιγόχρωμη και φευγάτη, πορτρέτα με βλέμματα που σε καρφώνουν. Κάτι πάει να γίνει.

AMERICA HURRAH

Λίγα λόγια σχετικά με την παράσταση αυτή.

Βασικός στόχος – αντικείμενο τής παράστασης είναι ο καταναλωτικός τρόπος ζωής. Το έργο θέλει να προσδώσει μια ζοφερή εικόνα εντοπίζοντας στούς γρήγορους ρυθμούς, στις μηχανιστικές ανακλαστικές αντιδράσεις, στην απροσωποποίηση, στην αφιλτράριστη έμφαση στην κατανάλωση. Ασχέτως αν δεν συμφωνεί κανείς πάντα στην σώνει & ντε ζοφέρη αυτή απόδοση της καταναλωτικής-υλιστικής κοινωνίας μας – αυτό είναι μια άλλη συζήτηση – ωστόσο την προσέγγιση αυτή, πιστεύω ότι το έργο την πέτυχε ολοκληρωτικά. Με τολμηρή, αντισυμβατική, πειραματική οπτική που φτάνει να ταρακουνάει συθέμελα τις βασικές αρχές που ορίζουν την θεατρική τέχνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι το έργο είναι του 1966 !

Η παράσταση χωρίζεται σε τρία μέρη. Σταδιακά & όσο προχωράει, γίνεται όλο & πιο «επιθετική», «απειλητική» προς τον θεατή, ενώ στο τελευταίο μέρος, μένω πλέον άναυδος με αυτά που βλέπω, καταλαβαίνω & νιώθω. Οι εκπλήξεις, που δεν προσβλέπουν στον εντυπωσιασμό, διαδέχονται η μια την άλλη & καταλήγουμε σε ένα απίστευτο γκροτέσκο, σαρκαστικό τοπίο.

ΝΤΙΜΠΟΥΚ, μια θεατρική παράσταση

Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα (0)
Το γάλα (7)
Festen (7,5)
Ντιμπούκ (8)
Δάφνης και Χλόη: Ένα ταξίδι αναψυχής (7,5)

Το ξεκίνημα της φετινής μου θεατρικής σεζόν ήταν το λιγότερο απογοητευτικό (αλήθεια πώς γίνεται η δροσερή παράσταση που θυμόμουν από κάποια, αρκετά μάλλον, χρόνια πριν να μετατρέπεται σε κάτι τόσο σαχλό και ανούσιο, ακόμα δεν μπορεί να το συλλάβει το πτωχό μου το μυαλό). Ευτυχώς η συνέχεια ήταν σαφέστατα ανεβασμένη. Προσπερνώ το πολυεκθειασμένο ‘Γάλα’, που ωραίο μεν αλλά δε με πήρε μαζί του (κάτι, κάπου, μια υπερβολή έγειρε την ισορροπία μου, αλλά δεν είναι της ώρας να το αναλύω) και στέκομαι στο Ντιμπούκ.

YO LA TENGO

«The Sounds Of The Sounds Of Science” & “Summer Sun“

Για λόγους αδιευκρίνιστους, άργησα πολύ να ακούσω τα δύο αυτά τελευταία άλμπουμ των Yo La Tengo , του 2002 & 2003 αντίστοιχα & ομολογώ ότι για μια ακόμη φορά μένω εκστασιασμένος. Οι Yo La Tengo θεωρώ ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ αυτού που λέμε εναλλακτική ροκ σκηνή , αν & ο περιορισμός σε αυτή την μουσική κατηγοριοποίηση τους αδικεί. Παραμένουν εξαιρετικά συνεπείς στην μουσική τους ασυνέπεια, συνεχίζοντας να

αποφεύγουν την τυποποίηση του ήχου τους. Θαυμάζω τις μπάντες – καλλιτέχνες που δεν στέκονται σε μια πετυχημένη, κατακτημένη μουσική μανιέρα, αλλά μη λογαριάζοντας τίμημα, τηρούν ένα βασικό συστατικό της τέχνης, που είναι η συνεχής αναζήτηση νέων δρόμων.