breathtaking athens : places we love to hate or not ?

Waltz with Bashir

Αφού δεν πήρε το oscar, αξίζει μια θέση στο Plateau. Η καλύτερη ταινία που έχω δει τα τελευταία 2-3 χρόνια.

Takagi Masakatsu – Birdland

Μια βιντεο-πρόταση του Metaslmith

Historia De Un Letrero

Αντίο Homer και ευχαριστούμε

Ο Μίτος της Οφέλια

«Το να υπακούς για να υπακούς είναι για ανθρώπους σαν κι εσάς, λοχαγέ», λέει ο γιατρός πριν ο καριόλης, ο κωλοφασίστας, ο να – μην – τον – πω τού τη χώσει πισώπλατα. «Πρέπει να με υπακούσεις» λέει ο φαύνος στο κορίτσι κι εκείνη, για να σώσει το νεογέννητο θυσιάζει την αθανασία της και έτσι, φυσικά, την κατακτά. Αυτή τη λεπτή κλωστή που ενώνει το «πραγματικό» στόρι με το «φανταστικό» ακολούθησα για να διαβάσω τον «Λαβύρινθο του Πάνα», που όπως όλα τα καλά παραμύθια είναι διδακτικό κι έχει χάπι εντ, τουτέστιν το 99% των καλών πεθαίνουν αλλά, τέλος πάντων, την κάθαρσή σου την κερδίζεις με τον κόπο που απαιτείται.

θεσσαλονίκη

Την περασμένη εβδομάδα πήγα στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ θεσσαλονίκης για λίγες μέρες. Aυτό που μου αρέσει σ’ αυτό το φεστιβάλ είναι ότι μπορείς να δεις ταινίες που – αντίθετα από τον κινηματογράφο που κινείται στο μη – πραγματικό συνήθως – τα ντοκιμαντέρ όταν τα βλέπεις ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις, κάπου αυτή τη στιγμή συμβαίνει στ’ αλήθεια. Όσο σοκαριστικό κι αν είναι…….

Michael Haneke – Cache

Γυρνάω πίσω στη περσινή χρονιά για να κάνω μια αναφορά στην ταινία που με «κέρδισε» περισσότερο & θα ήταν κρίμα να την άφηνα ασχολίαστη.
Η ταινία του Haneke με εντυπωσίασε για τρεις λόγους.
Πρώτον γιατί ο σκηνοθέτης καταφέρνει να απεικονίσει με εκπληκτικό τρόπο, που παίρνει σχεδόν τις διαστάσεις μελέτης (είναι κοινωνιολόγος), την κοινωνικοοικονομική διαστρωμάτωση.

Οι ζωές των άλλων

Μια τυχαία συνάντηση σε ένα ασανσέρ. Ένας γρήγορος, ‘τυπικός’ διάλογος.

Η εξουσία γκρεμίζεται. Η μοναξιά και η αλλοτρίωση ξεχυλίζουν το μικρό χώρο. Πρέπει κάτι να κάνει. Είναι εκπαιδευμένος να αντιμετωπίζει χωρίς ενδοιασμούς κάθε κίνδυνο, να λυγίζει κάθε αντίπαλο. Αλλά όχι αυτόν. Όχι την αλήθεια.

Και μετά …

Ε, μετά είναι μια άλλη, μια καλύτερη ΖΩΗ.

Ημερολόγιο ενός-προβλέψιμου-Σκανδάλου

Τι λέτε; αρκούν δύο «μπομπάτες» ερμηνείες, βλ. εν προκειμένω της Τζ.Ντεντς & της Κ.Μπλάνσετ για να στηρίξουν ένα δεν – έγινε – και – τίποτα – κοινωνικό ταινιάκι τύπου «Το Ημερολόγιο ενός Σκανδάλου»;

 

Κινηματογράφος και Πραγματικότητα

Το φεστιβάλ ντοκυμαντέρ που γίνεται εδώ & 20 χρόνια στο Γαλλικό ινστιτούτο, είναι ένα γεγονός που με προσμονή περιμένω από τότε που πήρα χαμπάρι την ύπαρξή του. Ντοκυμαντέρ τουλάχιστον αξιόλογα έως & αριστουργήματα & που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να βρει αλλού. Φέτος δυστυχώς δεν μπόρεσα να παραβρεθώ παρά μόνο την τελευταία μέρα (10/2) & έμεινα με αντιφατικές εντυπώσεις. Στην αρχή της μέρας το πρόγραμμα ανέφερε ένα αφιέρωμα στη παγκόσμια μέρα των υγρότοπων, ωστόσο οι επιλογές, τουλάχιστον όσες είδα, ήταν οριακά εντός θέματος. Ξεχωρίζω το εκτός θέματος μεν αλλά πολύ ενδιαφέρον δε «A flood In Baath Country» του O.Amiralay του 2004.

«ο λαβύρινθος του Πάνα»

Χτές το βράδυ λοιπόν αποφάσισα να πάω ένα σινεμαδάκι. Λίγο αργά βέβαια, σε μια μεταμεσονύχτια προβολή, στο Ιντεάλ. Πρεμιέρα της ταινίας «ο λαβύρινθος του Πάνα». Δεν γνώριζα και πολλά πράγματα για την ταινία, μόνο ότι είναι μεξικάνικη του σκηνοθέτη Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (δεν τον ήξερα) και ότι είναι ταινία «φαντασίας» όπως την χαρακτήριζε περιοδικό της αθήνας. Κάθησα λοιπόν λίγο νυσταγμένη στην αναπαυτική καρέκλα του Ιντεάλ, όπου μπορείς και να κοιμηθείς πολύ άνετα σε περίπτωση που η ταινία δεν σου λέει και κάτι… Η ταινία ξεκινά και όχι μόνο δεν συνέβει αυτό, δηλαδή να με πάρει ο ύπνος, αλλά ξύπνησα για τα καλά!

Το κορίτσι που γύριζε τις σελίδες ή «το γύρισμα» της βίδας

Δε θυμάμαι πού το διάβασα ότι, παρ’όσα κάνει η βιδωμένη Μελανί- και δεν κάνει και λίγα- κάπου μέσα σου τη δικαιολογείς γιατί η μεσοαστή σολίστα Αριάν της κατέστρεψε τη ζωή με την αναισθησία της στις εξετάσεις της πρώτης. Ε λοιπόν, εμένα εξαρχής μου φαινόταν αχώνευτη η δεσποινίς Μελανί, και κακορίζικη.